 | |
| Από την υλική βοήθεια που μαζεύτηκε από εργαζόμενους ασφαλιστικών εταιρειών |
Την Κυριακή 17 Σεπτέμβρη, πολλές 100άδες εργαζόμενοι από τα ταξικά σωματεία της Αττικής συμμετείχαν σε αποστολή αλληλεγγύης σε κάθε άκρη της Θεσσαλίας, ώστε να μαζευτούν σπίτια και λαϊκές περιουσίες, να βοηθηθούν κάτοικοι (στην αποστολή συμμετείχαν πολλοί γιατροί και υγειονομικοί), να φτάσει παντού το μήνυμα πως πραγματικά μόνο ο λαός σώζει τον λαό, παράλληλα με την οργάνωση της πάλης του!
Ακολουθεί "ανταπόκριση" που έγραψε συναδέλφισσα εργαζόμενη σε ασφαλιστική εταιρεία, η οποία συμμετείχε στην αποστολή.
Όλοι στην Πανελλαδική Απεργία της 21ης Σεπτέμβρη και στην απεργιακή συγκέντρωση, στις 10:30 στο Σύνταγμα!
Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου και ώρα 4:30 το πρωί το ξυπνητήρι χτυπάει. Παρά την κούραση όλης της εβδομάδας σηκώνεσαι και παίρνεις τα πράγματα σου, το σακίδιο σου, που τα έχει όλα μέσα (σύμφωνα με τις οδηγίες που σου δώσανε), μια βούρτσα και τις γαλότσες κρεμασμένες απέξω.
Παίρνεις το αμάξι και φεύγεις σφαίρα γιατί το ραντεβού είναι 5:00 ακριβώς στο Μεταξουργείο. Φτάνοντας βλέπεις και άλλους εργαζόμενους συναγωνιστές, όλοι τους με το ίδιο σκεπτικό : “τι θα αντικρίσουμε εκεί που θα πάμε;”.
Μπαίνουμε σιγά σιγά στα λεωφορεία. Το καθένα με διαφορετικό προορισμό, άλλοι Καρδίτσα, άλλοι Λάρισα, άλλοι Βόλο ή Τρίκαλα.
Σε μέρη που είτε δεν έχεις πάει είτε που θα πήγαινες για να κάνεις διακοπές με την παρέα σου και να “ξεχαστείς”.
Φτάσαμε στα χωριά του Παλαμά Καρδίτσας λοιπόν. Οι εικόνες που αντικρίζουμε απόκοσμες. Όλα τα χωριά βουτηγμένα στις λάσπες, σπίτια και αυτοκίνητα ρημαγμένα, μια ανυπόφορη μυρωδιά αναδύεται από παντού. Οι κάτοικοι να προσπαθούν μόνοι τους να μαζέψουν αυτό το χάος. Τα πεζοδρόμια, που πλέον μοιάζουν με χωματερές, είναι γεμάτα με έπιπλα και προσωπικά αντικείμενα που έχουν αχρηστευτεί και τα έχουν βγάλει έξω για να τα μαζέψουν. Αν εμφανιστεί κανένας από το δήμο για να τα μαζέψει...
Στις εισόδους των χωριών υπάρχουν αυτοκίνητα με εκπροσώπους των μαζικών φορέων της περιοχής, των σωματείων, του Εργατικού Κέντρου Λάρισας αλλά κ από το στέκι πλημμυροπαθών Παλαμά που έχει στηθεί σε συνεργασία με αυτούς τους μαζικούς φορείς για να μας δώσουν οδηγίες. Πού πρέπει να πάμε, πόσα άτομα χρειάζονται σε κάθε χωριό, ποιους θα βρούμε εκεί, αλλά κ τα μέτρα ατομικής υγιεινής που πρέπει να πάρουμε για να προστατευθούμε. Με το που φτάνουμε στον τελικό προορισμό μας, το χωριό Κοσκινά, κατεβαίνουμε από το πούλμαν και ο πρόεδρος του αγροτικού συλλόγου μας μοιράζει στα σπίτια. Στην πλατεία του χωριού συγκεντρώνεται η υλική βοήθεια που έχει καταφθάσει από όλη την Ελλάδα και μοιράζεται σε όποιον έχει ανάγκη στο χωριό. «Είδα τις χλωρίνες που έχουν στείλει και αναθάρρησα. Έχουμε τεράστια ανάγκη σε καθαριστικά», λέει χαρακτηριστικά ένας κάτοικος του χωριού.
Με το που μπαίνουμε στα σπίτια πιάνουμε δουλειά. Βοηθάμε στο κουβάλημα για να αδειάσουν από τα βρεγμένα και σαπισμένα έπιπλα, στο να απομακρυνθούν οι λάσπες, να καθαρίσουν οι τοίχοι και τα ντουλάπια από τα χώματα, οι αυλές από τα σκουπίδια και τα σάπια φρούτα.
Οι άνθρωποι μας ευχαριστούν διαρκώς. Έχουν τεράστια ανάγκη από χέρια που θα τους βοηθήσουν. Είναι απελπισμένοι, αφημένοι στο έλεος τους, ο Δήμος δεν απαντάει καν στα τηλέφωνα όπως χαρακτηριστικά μας λένε.
Με το που κατάλαβαν οι κάτοικοι της περιοχής ότι είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε, πήραν λίγο θάρρος. Κάποιοι που γνωρίζουν τη δράση των ταξικών συνδικάτων όλα αυτά τα χρόνια αλλά και τις τελευταίες μέρες με τις καταστροφές στην περιοχή τους μας είπαν το ξέραμε ότι μόνο από την οργάνωση και το κάλεσμα το δικό σας είχαμε την ελπίδα ότι μπορεί να ερχόντουσαν χέρια να βοηθήσουν.
Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε στήθηκαν διάφορα πηγαδάκια έξω από τα πούλμαν με τους κατοίκους που μας συνόδευσαν μέχρι εκεί. Μας γλιτώσατε 5 μέρες δουλειά λέει ένας και μας δίνει τεράστια χαρά. Όλοι συζητάμε για τα αντιπλημμυρικά έργα που δεν έχουν γίνει ποτέ στην περιοχή, για τα λεφτά της Περιφέρειας που διοχετεύονται σε άλλα έργα πιο «επιλέξιμα» και πιο κερδοφόρα με βάση τις οδηγίες του κράτους αλλά και της ΕΕ, για τους κατοίκους που περίμεναν 40 άτομα αποκλεισμένα σε ένα σπίτι για τρία 24ωρα μέχρι να έρθει κάποιος να τους σώσει. Για το Γολγοθά που έχουν μπροστά τους για να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους οι κάτοικοι της περιοχής. Αλλά και για τη μοναδική αχτίδα φωτός που υπάρχει σε όλη αυτή τη μαυρίλα, την τεράστια αλληλεγγύη που έχει εκφραστεί από όλη την Ελλάδα, απλούς εργαζόμενους, αγρότες, ανέργους σαν κ αυτούς, που στέλνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν την κατάσταση. Για το δυνάμωμα των μαζικών φορέων, για το στήσιμο των στεκιών πλημμυροπαθών που οργανώνουν όλη αυτή την αλληλεγγύη και συνειδητοποιούμε ότι τελικά όσο πιο δυνατές είναι αυτές οι μορφές οργάνωσης τόσο δυναμώνει και η ελπίδα των κατοίκων ότι την επόμενη μέρα θα μπορέσουν αν διεκδικήσουν αποζημιώσεις, αποκατάσταση των ζημιών, να διεκδικήσουν ουσιαστικά πίσω τη ζωή τους.
Μπήκαμε στο πούλμαν και γυρίζουμε Αθήνα με ένα κεφάλι γεμάτο σκέψεις, αλλά και ένα συμπέρασμα.
Ότι υπάρχουν δύο κόσμοι που συγκρούονται μόνιμα. Ο κόσμος του μόχθου, της δουλειάς που προσπαθεί με χίλια δύο εμπόδια να χτίσει κάτι και να το απολαύσει, ο κόσμος που αγαπάει και παλεύει για τη ζωή και απέναντι του έχει έναν άλλο κόσμο.
Ένα κόσμο που έχει φτιάξει θεσμούς (δήμους περιφέρειες) και κυβερνήσεις για να κονομάνε λίγοι, που αυτοί οι λίγοι το μόνο που έχουν σαν θεό είναι το κέρδος…. για αυτό όλα μπαίνουν στο ζύγι “κόστος – όφελος”. Που όταν βλέπει οργανωμένο τον λαό βρίσκει ΜΑΤ αστυνομία υπηρεσίες έτοιμες, αλλά μπροστά σε όλα τα άλλα είναι επιλεκτικά “ανήμπορο” να κάνει κάτι. Που μέσα σε αυτή την κατάσταση, μέσω της κυβέρνησης, φέρνει για ψήφιση στη Βουλή την Πέμπτη 21/9 το νομοσχέδιο-οδηγία της Ε.Ε., που νομιμοποιεί την εργασιακή κτηνωδία και καταργεί ό,τι προστασία του σταθερού χρόνου εργασίας είχε απομείνει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όλα αυτά τα φέρνουν την ώρα που όλος ο λαός νιώθει να πνίγεται, που αηδιάζει με όσα βιώνει με έναν κόμπο στον λαιμό. Έτσι φαντάζονται την ανάπτυξη κράτος, εργοδοσία και Ε.Ε.! Με δάση σε ιδιώτες. Με ανεπαρκή αντιπλημμυρικά έργα σε μεγαλοεργολάβους και όσους πλημμύρισαν να φεσώνονται με νέα δάνεια. Με εργαζόμενους φοβισμένους, χωρίς κανένα δικαίωμα.
Εμείς θα είμαστε πάντα με τον πρώτο κόσμο…
Για τους κατοίκους του Κοσκινά και όλων των χωριών της περιοχής, για όλους εκεί έξω που είδαν τους κόπους μιας ζωής να φεύγουν σε λίγες ώρες.
Γιατί η κατάσταση ΔΕΝ πάει παραπέρα.
Για τους συναδέλφους και όλους όσους βοήθησαν με κάθε τρόπο υλικό, σωματικό, ακόμα και με ένα μπράβο ρε συνάδελφε που πήγες πάνω.
Γι’ αυτό δεν το βάζουμε κάτω!
Ραντεβού την Πέμπτη 21/9 στην απεργία! Θα τα πούμε στους δρόμους του αγώνα…
